γράφει ο Γιώργος Κορδομενίδης
Τι διαβάζουν οι άνθρωποι στο μετρό και στο λεωφορείο; Ε;
Ίσως επειδή από τον τίτλο της ομάδας αυτής του Facebook λείπει η λέξη "τρόλεϊ", στο τρόλεϊ Νο 3 το μόνο που διάβαζαν οι επιβάτες ήταν οι οθόνες των κινητών τους.
Τράβηξε την προσοχή μου μια γυναίκα, γύρω στα 50, που καθόταν απέναντί μου. Δηλαδή, την προσοχή μου την τράβηξαν τα... εξαφανισμένα χείλη της, όχι από πλαστική ή κάτι τέτοιο, αλλά από φυσικού τους. Το μόνο που φαινόταν ήταν μια γραμμή... Σκέφτηκα κι άλλους ανθρώπους που έχω δει με το ίδιο χαρακτηριστικό· κάθε φορά λέω με το μυαλό μου ότι είναι άνθρωποι σφιγμένοι, δαγκωμένοι, κλεισμένοι στον εαυτό τους ― ξέρω πως το πιο πιθανό είναι η εικασία μου αυτή να μην έχει την παραμικρή βάση. Αλλά αυτό σκέφτομαι.
Κάποια στιγμή, ανέβηκε στο τρόλεϊ μια νέα γυναίκα, όχι πάνω από 30 χρονών, με ένα δίχρονο-τρίχρονο ξανθό κοριτσάκι. Διέσχισαν το μισό και βάλε τρόλεϊ, αλλά κανείς από τους καθημένους δεν ευαισθητοποιήθηκε να παραχωρήσει τη θέση του ― ούτε καν μια συνομήλικη της κοπέλας, που κάθε τόσο έπιανε μια τούφα από τα μαλλιά της, τα έφερνε στο στόμα της, τα μασούσε για λίγο και τα άφηνε, και μετά πάλι και πάλι... Στα ενδιάμεσα, έφτιαχνε την τιράντα από το λευκό μπουστάκι της. Η νεαρή μητέρα στηριζόταν σε μια κολόνα του τρόλεϊ και κρατούσε με τρυφερότητα από το χέρι το κοριτσάκι, που όλο ρωτούσε: πού είπαμε ότι πάμε; σε πόση ώρα θα φτάσουμε; τώρα γιατί σταματήσαμε; Λίγα λεπτά αργότερα, η γυναίκα-με-τα-εξαφανισμένα-χείλη σηκώθηκε και τη φώναξε να καθίσει στη θέση της. Η κοπέλα αρνήθηκε ευχαριστώντας ― ή ευχαρίστησε αρνούμενη την παραχώρηση.
Στην επόμενη στάση περίμενε μια ηλικιωμένη, που στηριζόταν σε ένα πολυσχιδές μπαστούνι, για καλύτερη στήριξη. Δυο-τρεις νεαροί και νεαρές που επίσης περίμεναν στη στάση, μπήκαν μπροστά της για να σπεύσουν να ανεβούν στο τρόλεϊ, αδιάφοροι για τη δική της δυσκολία να κάνει το ίδιο. Τη βοήθησα και ανέβηκε. Στηρίχθηκε, αξιοπρεπής, σε μια κολόνα αλλά αμέσως ένας μελαχρινός νεαρός ―Μεσανατολίτης πρόσφυγας ή μετανάστης, ή και απλώς μελαχρινός― της έδωσε τη θέση του. Η ηλικιωμένη με το πολυσχιδές μπαστούνι βρισκόταν σε κάποια απόσταση, το τρόλεϊ ήταν εν κινήσει, για να μην πέσει άπλωσε το χέρι της και στηρίχθηκε στο μελαχρινό χέρι που της προτάθηκε για να φτάσει εν ασφαλεία στο κάθισμα που την περίμενε. Οι υπόλοιποι νεαροί και νεαρές συνέχισαν, μες στη σοβαρότητά τους, να διαβάζουν καθένας και καθεμιά την οθόνη ενός κινητού.
Ο Γιώργος Κορδομενίδης διευθύνει το ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ περιοδικό / εκδόσεις / εκδηλώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου