γράφει ο Γιώργος Κορδομενίδης
Πήγα “ανύποπτος” στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου για να δω το Ντουέντε του Λόρκα μόνο και μόνο επειδή την παράσταση την έχει στήσει ο Κραουνάκης· δεν ήξερα τίποτε (δεν είμαι δα και ο Φωτεινός Παντογνώστης) για το κείμενο αυτό του μεγάλου Ισπανού, το οποίο στην πραγματικότητα είναι μία διάλεξή του του 1934, στο Μπουένος Άιρες, στο πλαίσιο της περιοδείας που έκανε τότε στη Λατινική Αμερική. Ο ίδιος ο Λόρκα δεν το είδε ποτέ δημοσιευμένο.
Στα 90 λεπτά που διαρκεί η παράσταση, δεν δίνεται κανένας ορισμός της λέξης-τίτλου. Ο όρος πλαγιοκοπείται σταθερά και επίμονα με μεταφορές, παρομοιώσεις, περιφράσεις, λόγια άλλων που τον περικυκλώνουν αλλά ποτέ δεν τον περιορίζουν σε μονοσήμαντη ερμηνεία μίας ή δύο λέξεων.
Ο Κραουνάκης, μακριά και έξω από κάθε τι στο οποίο μας έχει συνηθίσει, αποδίδει ―φλεγόμενος― με τον δικό του, ελεγχόμενα (εδώ) πληθωρικό τρόπο, το κείμενο (μεταφρασμένο υποδειγματικά από την Ολυμπία Καράγιωργα). Προσθέτει όμως στην παράσταση δέκα μελοποιημένα από τον ίδιο, εδώ και πολλά πολλά χρόνια, ποιήματα του Λόρκα (από το libro de poemas), που τα ερμηνεύουν μοναδικά οι τενόροι Χρήστος Γεροντίδης και Κώστας Μπουγιώτης (στο πιάνο ο Βασίλης Ντρουμπογιάννης, τσέλο ο Γιώργος Ταμιωλάκης).
Πρόκειται για μία από τις πιο καθηλωτικές παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου, μια αληθινή ιερουργία καμωμένη με “φτωχά” πλην τίμια υλικά.
Μετά το τέλος της παράστασης, αφού έφυγαν οι άλλοι θεατές, έμεινα καθηλωμένος στη θέση μου, προσπαθώντας να διαχειριστώ τη συγκίνησή μου για το θέαμα-ακρόαμα που μόλις είχα παρακολουθήσει. Θα μπορούσα να μείνω εκεί μέχρι το πρωί, αγκαλιάζοντας με το βλέμμα μου το μεγάλο τραπέζι και τις δύο μοναστηριακές πολυθρόνες, τους ξύλινους δίσκους με τα κεριά στις δύο άκρες της σκηνής, τις φλούδες από το πορτοκάλι που τελετουργικά ξεφλούδισε μ’ ένα παλιακό σουγιαδάκι ο Κραουνάκης και τα σπασμένα κομμάτια από μεγάλα ραβδιά κανέλας που στο φινάλε χρησιμοποίησαν σαν κρόταλα οι δύο τραγουδιστές ― όταν άρχισαν να σβήνουν τα φώτα, βγήκα από την αίθουσα βάζοντας σαν τον κλέφτη ένα κομμάτι κανέλας στο σακίδιό μου.
Να δείτε οπωσδήποτε αυτήν την παράσταση, που θα παίζεται κάθε Τρίτη και Τετάρτη ώς το τέλος Μαΐου. Θα με ευγνωμονείτε ― όπως ευγνωμονώ κι εγώ τον Κραουνάκη που με παρότρυνε να τη δω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου